Lelie
‘Ik spring’
Klik
een vereeuwigde seconde
wordt in onderdompeling gevormd
iedere keer
zak ik vrijwillig weg
bubbels schieten om me heen,
wijzen me de weg omhoog
ze cirkelen om de toereikende hand,
het licht aan het troebele wateroppervlak
het voelt zo veilig
om me in te wikkelen
in iets wat alleen
zonder lucht kan bestaan
zoals het papier zich onttrekt
aan alles wat mijn blikveld kan vullen
het trekt zijn eigen lijnen
en vormen je vingers
die zich net als de wortels
om me heen sluiten
in duisternis ontstaat een beeld
wat nooit in beweging kan worden gebracht
je zou het gebaar nooit maken
als ik ook écht boven de horizon kon staan
je glipt weg, lost op in de stroming,
om ooit weer in schoolslag mijn kader te doorkruisen
contouren worden ontwikkeld
van het zweven tussen lucht en water
en ik raak verstrikt
in enige wat niet drijft
