1oj3zd

Zesde film: Melancholia

Justine viert haar bruiloft op het landhuis van haar zwager, maar gedurende de nacht begint haar depressie steeds meer roet in de feeststemming te gooien. Wanneer later een gigantische planeet de aarde nadert, raakt Claire, de zus van Justine, in paniek terwijl Justine zelf dit einde juist omarmt.
Melancholia is opgesplitst in drie delen: een uiterst visuele opening vol metaforische beelden die eigenlijk al het einde van de film weergeven, de bruiloft van Justine die steeds verder escaleert en het einde van de wereld vanuit het perspectief van Justine’s zus, Claire.

Van Trier neemt ons mee in de beleving van Justine door middel van montage, de beelden in het begin en een soort symbolische plotlijn van de wereld die vergaat.
De reacties van haar omgeving op haar ziekte zijn daarbij enorm snijdend. “Do you promise me to be happy?” vraagt haar zwager op een bepaald punt.
Ook de kleuren spelen een enorm grote rol. De eerste helft is bijna sepia-achtig. We voelen door de gala-kleding en de lichtjes wel een feeststemming, maar erg uitnodigend is het geheel eigenlijk totaal niet. De tweede helft is juist gehuld in grijstinten en donkergroen. Een ‘pure’ kleur behalve het maagdelijk wit van Justine’s bruidsjurk ontbreekt eigenlijk.
Ook het spel speelt een grote rol in de belichaming van depressie. Dunst lijkt de hele tijd te switchen van stemming. Het ene moment vliegt ze haar (bijzonder afwezige) kersverse echtgenoot om de hals, het volgende moment isoleert ze zichzelf compleet. Wanneer de wereld ten einde komt, wordt ze bijna angstig sereen. Dunst omarmt deze disbalans in emotie met perfectie.

Een interessante bijkomst bij deze film is het volgende essay:

http://www.tasteofcinema.com/2016/7-reasons-why-melancholia-is-the-most-captivating-film-of-the-2010s-so-far/

Share

Leave a comment