Als tweede case-study heb ik de Belgische film Everybody Happy (2016) van Nick Balthazar gekeken. In deze film staat de stand-up comedian Ralph Hartman centraal. Hij staat bekend als een autoriteit op het Belgische comedy podium, maar de laatste tijd loopt hij steeds meer vast. Hij wordt (letterlijk) achtervolgd door zijn eigen negativiteit, in de vorm van een persoon. Daardoor slaan zijn grappen ook steeds vaker de plank mis. Collega Laura heeft last van hetzelfde en leert Ralph een aantal trucs om met dat nare stemmetje in je hoofd te dealen.
Balthazar visualiseert deze negativiteit door letterlijk een tweede karakter tegenover Ralph te plaatsen. Door middel van sound-design bij bepaalde kritiekpunten gedurende de film wordt de neerwaartse spiraal waarin Ralph zit nog sterker gevisualiseerd. Daarnaast praten personages zoals zijn zoon en vrouw gedurende flashbacks recht in de camera. Met behulp van deze middelen wil Balthazar trachten ons dichter bij Ralph te brengen. Ondanks alles krijgt de film wel een goede afronding. Naar mijn mening iets te snel. Ik las een recensie waar ik het eigenlijk best mee eens was (zie stukje onder de trailer). Daarnaast vind ik de letterlijke visualisatie van je eigen schaduwkant door een andere acteur een begrijpelijke keuze, maar vind ik het voor mijn eigen project minder inspirerend. Toch was dit een goede titel om ook een maker van dichter bij huis met dezelfde onderwerpen aan de slag te zien.
Recensie Kutfilm:
“We proberen dat niet te lezen als een excuus om vooral niet al te diep te moeten gaan in het uitbeelden van een alles verwoestende, voor velen nefaste ziekte. Een depressie is akelig, benauwend en uitzichtloos. Dat is Everybody Happy op vrijwel geen enkel moment. Hoofdpersonage Ralph Hartman bevindt zich weliswaar een weinig benijdenswaardige state of mind, maar er brandt al snel een licht aan het eind van de tunnel. Zo schudt deze potentieel aangrijpende prent alle voelbare ellende van zich af om lekker vlot naar binnen te glijden.
Balthazar lijkt eerst en vooral een film te willen maken, in plaats van een verhaal te vertellen. Rauwe emotie ontbreekt in zijn volledige oeuvre. Je ziet de berekende aandacht voor vertelstructuur, de evolutie van personages, de aandacht voor de nevenfiguren, de humor als afleiding, – je voelt dus het script zijn werk doen. Maar van echte bezieling en persoonlijke vertelstijl is weinig sprake.”